The show took place at the University of Plymouth, Peninsula Arts Gallery, 19.03–30.04.2011. Curated by Rebecca Pohancenik of TEXT/gallery.
Winter 1972: Installatie van het proefschrift “il etait une fois …”
Klant Hochschule der Künste Bern begrip herinnering fragmenten, notities en ervaringen van de winter 1972 zal worden uitgevoerd in de vorm van witte Post’its. Deze wrap omzetten in een woonkamer en een winterlandschap. Het onderwerp suggereert dat de visuele link naar de “Living Stories -. Winter 1972”
Bijdrage voor de tentoonstelling Connected Project in Breda, Nederland, 2010. Hier heb ik een verklaring afgelegt over de relatie tussen de grafisch ontwerpers en de poster als media. Dit is een poster van mij met een poster van mij met een poster van mij met een poster, en ga zo maar door.
Digital Print. A0. 84,1 x 118,9 cm. Edition 20.
Een serie foto’s tonen supermarktproducten verdeeld per kleur. Per kleur is een project gerealiseerd tijdens mijn residentie in Jaca, in Belo Horizonte, Brazilië.Ik zie de supermarkt ruimte als een ruimte van manipulatie. De poging, in deze actie, is het ondermijnen deze structuur van de macht. De foto’s zijn genomen in samenwerking met fotograaf Pedro Motta, in een supermarkt in de buurt ook van het kunstcentrum. Geen van de producten zijn gekocht na de schietpartij.
Digital Print. 36 X 36 cm. Edition 3.
http://www.jesuismonreve.org/projects/per-color/
De ‘font’ zelf is eenvoudig, en het proces vreemd rond – epische hoeveelheden werk worden in het plaatsen van alle stukken in de drie-dimensionale ruimte, allemaal het decor voor enkele foto van wat lijkt op een twee-dimensionale brief. Dan Tobin Smith heeft alles gedaan wat van reclame en interieurs tot stillevens, maar deze gedurfde en elementaire alfabet schoten onderscheiden van zijn expressieve en gevarieerde portfolio. Het materiaal palet is zo breed als het wordt – van de gebroken planken van een oude vloer tot kleurrijke bloemen en back-lit medische bekers, ofwel het definiëren van de randen of het interieur van elke typografische element in dit lopende serie.
http://dornob.com/artistic-alphabet-still-life-photography-of-life-sized-letters/
Franse fotograaf Alain Delorme’s Totems serie is een levendige en kleurrijke documentaire van fiets-based object transport … en misschien een prototype voor het verplaatsen (of gebouw) in een wereld zonder codes of voorschriften. Hoe dan ook, de levendige contexten en unieke aard van de objecten wordt uitgevoerd (van de prachtige bloemen en heldere blauwe water flessen om alledaagse verpakkingsdozen en gebruikte banden) zorgen voor een epische serie, ongeacht diepere betekenis.
De beelden zijn een potentiële analogie voor veel dingen – steeds stijgende bouw in compacte steden als Shanghai, de relatie van het individu en massa’s in het meest bevolkte land ter wereld – en de basis voor een eindeloze stroom van ‘Made in China’ referenties.
In a time when e-readers and digital books are gaining massive popularity, it almost seems that good old-fashioned paper books are fading into the background. Sean Ohlenkamp and his wife understand just how magical books are, though, and they share that knowledge with the world in their enchanting stop-motion short “The Joy of Books.”
Working over several nights, the Ohlenkamps and their team of volunteers brought an entire bookstore to life. They used Type Books in Toronto as the stage for their exploration of the secret lives of books. The resulting video is a reminder of the magic that real books will always hold.
http://dornob.com/a-night-at-the-bookstore-illustrates-the-magic-of-books/
Doris Salcedo takes ordinary objects and uses their embodied histories, (d)evolved forms and sheer quantities to impress upon people the weight of time and meaning inherent in everyday items. She has a fondness for domestic and commonplace materials – from textiles to wood furniture – that show wear and tear over time.
http://dornob.com/1600-stacked-chairs-massive-public-art-installation/
Geboren 30 mei 1947 in St Etienne. De Franse kunstenares Orlan beschouwt haar eigen lichaam als een kunstwerk.
Orlan heeft bewust besloten om haar geschiedenis nogal vaag te laten, ze gebruikt niet eens haar eigen naam. In 1980 verhuisde Orlan naar Parijs. Momenteel doceert zij kunst aan de École des Beaux-Arts in Dijon.
Vanaf de vroege jaren zeventig tot nu is haar eigen lichaam het medium van haar keuze. Beïnvloed door Duchamp beschouwt zij haar lichaam als een “readymade” en refereert aan haar werk als “Carnal Art”. De definitie “Carnal Art”, legt ze uit als “een zelfportret in de klassieke betekenis, gerealiseerd door de technologie van deze tijd.” Sinds het begin van haar carrière neemt Orlan een belangrijke plaats in in de hedendaagse grensoverschrijdende kunst.
Orlan werkt sinds 1990 aan de transformatie van zichzelf. Middels plastische chirurgie wordt haar gezicht, voorhoofd, ogen, neus, mond, en kin gemodelleerd naar mythische vrouwelijke personages uit de kunsthistorie: Mona Lisa, Diana, Psyche, Europa en Venus van Botticelli.
Orlan ziet zichzelf als feministe en beschouwt haar werk als het volgen van feministische idealen. Door plastische chirurgie vormde Orlan verschillende onderdelen van haar gezicht naar de gezichtstructuur van zeven iconen van vrouwelijke schoonheid, zoals deze ontworpen zijn door mannelijke kunstenaars in de kunstgeschiedenis. Bijvoorbeeld twee van de zeven karakteristieken zijn het voorhoofd van Leonardo da Vinci’s Mona Lisa en de kin van Botiicelli’s Venus. Het is niet Orlan’s bedoeling om mooi te worden, maar eerder om in overweging te geven dat de mannelijke perceptie van de ideale vrouwelijke schoonheid een onmogelijke prestatie is om te overwinnen.
De operaties worden als performances vastgelegd op video en zijn soms zelfs via een satelliet-uitzending wereldwijd te volgen. Door middel van zeven plastisch-chirurgische operaties is haar transformatie tot stand gekomen. Alle zeven operaties zijn als publieke performances uitgevoerd. Elke operatie-performance is gebaseerd op een filosofische, psychoanalytische of literaire tekst, welke door Orlan vanaf de operatietafel wordt voorgelezen. Deze performances zijn een illustratie van hoe belachelijk deze onbereikbare ideale schoonheid er eigenlijk uit zou zien en hoe afschuwelijk het chirurgische proces is.
De Orlan operaties ondergaat ze met hooguit een plaatselijke verdoving, zodat ze tijdens de operatie teksten kan voorlezen of via de telefoon of fax berichten de wereld in kan sturen. Haar medewerkers en de chirurgen zijn gekleed door beroemde modeontwerpers en de operaties vinden plaats in een fantasierijk decor. De operatiekamer is ingericht met kruisbeelden, fruitstillevens en filmposters uit de jaren vijftig.
Orlan ziet haar lichaam als bevoorrecht materiaal voor de schepping van haar oeuvre. Elk van haar operaties ziet Orlan als een performance (Conceptuele kunst), als een overgangsrite. Zij heeft haar lichaam aan de kunst geschonken.
Het lichaamsvet dat tijdens de operatie wordt verwijderd, verkoopt Orlan als relikwieën in schaaltjes. Orlan ziet zichzelf als de kunstenaar die het verst gaat: ‘ik schenk mijn lichaam aan de kunst’.
So this is what you get when artists Lucyandbart practice their low-tech plastic surgery techniques on visitors of the MU gallery in Eindhoven. We are clueless on whether it was actually their objective to end up in the blend between tribal Africa & Beverly Hills
zoeverbaeten 